Blog prawniczy: sierpnia 2016

czwartek, 4 sierpnia 2016

Wynagrodzenie za nadgodziny cz.1 - Twoje prawa

Autor: Paweł Lesk

Przedmiot niniejszego artykułu stanowi kwestia wynagrodzenia za godziny nadliczbowe pracowników zatrudnionych w zadaniowym systemie czasu pracy oraz kadry zarządzającej.

WYNAGRODZENIE ZA GODZINY NADLICZBOWE W ZADANIOWYM CZASIE PRACY

Możliwość wprowadzenia przez pracodawcę zadaniowego systemu czasu pracy wynika z artykułu 140 Kodeksu pracy. Zgodnie z jego brzmieniem zadaniowy czas pracy może być wprowadzony tylko w wypadkach uzasadnionych rodzajem, organizacją albo miejscem wykonywania pracy.

Konsekwencją wprowadzenia tego systemu jest brak obowiązku prowadzenia ewidencji czasu pracy (art. 149 § 2 k.p.). Czas pracy mierzony jest bowiem wymiarem zleconych i wykonanych zadań, a nie liczbą przepracowanych godzin. Ze względu na to, iż organizacja czasu pracy należy do pracownika, co do zasady, nie przysługuje mu uprawnienie do wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych. Nie jest tak jednak w każdym przypadku!

W systemie zadaniowego czasu pracy niezwykle istotne jest właściwe określenie przez pracodawcę czasu niezbędnego na wykonanie powierzonych zadań. Faktycznym skutkiem zaniżenia tej wartości będzie obciążenie pracownika obowiązkiem pracy, za którą nie otrzyma on wynagrodzenie. Tego rodzaju postępowanie uznać należy za bezprawne! Po pierwsze ustalenie czasu niezbędnego do wykonania powierzonych zadań nastąpić powinno po „porozumieniu” z pracownikiem. Nie oznacza to, co prawda, obowiązku uzyskania jego zgody, lecz konieczne jest przeprowadzenie konsultacji w tym przedmiocie. Po drugie wymiar czasu pracy uwzględniać musi normę przewidzianą w art. 129 Kodeksu. Czas pracy nie może więc przekraczać ośmiu godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w pięciodniowym tygodniu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym.

Dodać należy również, iż wprowadzenie przez pracodawcę zadaniowego systemu czasu pracy nie jest całkowicie dowolne. Zadania pracownika określone być muszą w aktach kreujących treść stosunku pracy, a nie w sposób doraźny (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 r. sygn. akt I PKN 181/99). Ponadto, jak wskazuje judykatura, nie można uznać, iż czas pracy pracownika wyznaczony jest poprzez zadania, jeżeli pracodawca zobowiązał pracownika do codziennego wykonywania poleceń wydanych przez przełożonego, określając jednocześnie czas, w jakim ma pozostawać do jego dyspozycji. Trafne jest w tym zakresie spostrzeżenie Sądu Najwyższego, iż akceptacja takiego stanu rzeczy skutkowałaby uznaniem, iż w istocie każdy pracownik zatrudniony jest w zadaniowym systemie czasu pracy. Pozbawiałoby to bowiem znaczenia inne przewidziane w Kodeksie przepisy regulujące czas jej wykonywania. W związku z powyższym odpowiedzieć należy na pytanie, jakie środki ochrony przysługują pracownikowi w sytuacji, gdy nadużyto w stosunku do niego instytucji zadaniowego czasu pracy i tym samym pozbawiono go wynagrodzenia należnego za czas faktycznie przepracowany. Po pierwsze samo nazwanie czasu pracy „zadaniowym”, wobec niespełnienia przesłanek zastosowania tej instytucji, nie wyłącza roszczeń o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych.

Zastosowanie będą miały wówczas ogólne reguły przewidziane w prawie pracy. Po drugie, zadaniowy system czasu pracy nie pozwala pracodawcy na arbitralne określania czasu wykonania zadania. Mimo iż to pracownik sam organizuje pracę i kształtuje jej rozkład, pracodawca ma obowiązek tak wyznaczyć wymiar zadań, aby można było je wykonać w obowiązujących normach czasu pracy (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt II PK 148/07). Wyznaczenie przez pracodawcę zadań, których wykonanie nie jest możliwe w normalnym czasie pracy, uprawnia pracownika do żądania wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Polaku, umowy trzeba czytać

Autor: Tomasz Kuśnierczak

Niniejszy artykuł poświęcony jest różnego rodzaju umowom, których często nie czytamy. Każdy w swoim życiu podpisuje wiele różnego rodzaju zobowiązań, są to głównie wspomniane umowy. Artykuł ten przedstawia przykłady, które mogą stać się swego rodzaju zasadzkami.

Na samym początku od razu zaznaczę wniosek z mojego całego "wywodu" - każdą umowę koniecznie należy przeczytać! Często spotykamy się z sytuacją, podczas której nie ma czasu na przeczytanie zawartości umowy.

Tego typu miejsce występuje np. podczas podpisywania umowy na abonament telefoniczny u naszych ukochanych operatorów. Sytuacja wygląda tak, że otrzymujemy umowę, siedząc przy biurku, i musimy się z nią zapoznać. Niejednokrotnie jest to 5 stron napisanych drobnym druczkiem. Co z tego, że za nami czeka następny Klient w kolejce, interesujmy się sobą i czytajmy całość. Na pewno znajdziecie tam kilka istotnych informacji, o których wcześniej nie wiedzieliście.

Kolejny bardzo istotny przykład. Pewnie wszyscy słyszeliśmy jakiś czas temu o słynnym już "Pobieraczku", który popularność swą zawdzięcza nabijaniem ludzi w butelkę. Sytuacja wyglądała tak, że można było ściągnąć darmowy program do pobierania plików z sieci. No dobrze, może nie był on do końca darmowy, trzeba było uiścić drobną opłatę w wysokości 1,23 zł. Na pierwszy rzut oka super: niska opłata, miliony legalnych plików z sieci, wszystko gra. No właśnie.. na pierwszy rzut oka. Po dogłębnym przeczytaniu długiej i zawiłej umowy, dochodzimy do punktu mówiącego o tym, że opłata w wysokości 1,23 zł dotyczy przelewów. SMS kosztuje natomiast 123 zł. Spora różnica, prawda? Różnica ta kosztuje tak naprawdę 5 minut poświęcenia oraz przeczytania regulaminu, czyli innymi słowy umowy.

Takich przykładów można tak naprawdę przytaczać dziesiątki, jeśli nie setki. Większość z internautów, pobierając jakiś program, podczas instalacji klika "next" aż do momentu zakończenia instalacji, nie zważając przy tym na zapisy zamieszczone pomiędzy stronami. Polecam odcinek South Park, gdzie tego rodzaju sytuacje są w bardzo zabawny sposób przedstawiane. Powrócę zatem do pierwszego zdania całego artykułu: każdą umowę należy przeczytać przed podpisaniem.

Najlepsza umowa darowizny

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Walka o zaległe zobowiązanie

Autor: Ren C

W dzisiejszych czasach bardzo często mamy do czynienia z nierzetelnością wśród kontrahentów. Brak zapłaty za otrzymany towar lub wykonaną usługę to niemal codzienność. Niekiedy walka o należne nam pieniądze toczy się przez długie tygodnie, miesiące, a nawet i lata.

Czy istnieje skuteczny sposób, by należną nam kwotę odzyskać bez konieczności składania licznych wizyt w kancelariach, procesów sądowych, a także udziału w całym postępowaniu firm windykacyjnych? Egzekucja komornicza powinna być już ostatecznością, jednakże jakie są inne metody, by skutecznie walczyć o odzyskanie należnej kwoty oraz do kogo zwrócić się o pomoc?

Podjęcie pierwszych kroków jest bardzo ważne w całym procesie odzyskiwania zaległych zobowiązań. W związku z tym, w początkowym etapie powinniśmy skoncentrować się na dostarczeniu dłużnikowi wezwania do zapłaty. Jeśli upomnienia zarówno słowne, jak i pisemne, nie przynoszą jednak rezultatu, warto jak najszybciej skierować całe postępowanie na drogę sądową. Konieczna może okazać się również pomoc adwokata lub kancelarii prawnej specjalizujących się w tej dziedzinie prawa. Uzyskanie profesjonalnej porady prawnej, wskazującej, jakie działania podjąć, niewątpliwie skróci cały proces odzyskiwania należnej kwoty.

Do procesu w sądzie należy się odpowiednio przygotować. Niezbędne będzie przedstawienie dowodów popierających słuszność złożonego wniosku. Mogą to być na przykład niezapłacone faktury, umowy lub inne dokumenty potwierdzające istnienie zobowiązania pieniężnego. Warto również udokumentować podejmowanie wcześniejszych działań w celu odzyskania należności, poprzez kompletownie wezwań do zapłaty czy na przykład korespondencji z dłużnikiem. Bardzo często również potrzebny jest udział w sprawie doświadczonego adwokata, by całe postępowanie przebiegało sprawnie i bez zbędnych komplikacji. Uzyskanie korzystnego postanowienia sądu to jednak nie koniec.

Kolejnym krokiem powinien być kontakt z firmą windykacyjną w celu rozpoczęcia egzekucji długu. Firmy windykacyjne są niezwykle pomocne w procesie odzyskiwania zaległych zobowiązań. W ramach świadczonych usług oferują one szeroki wachlarz zgodnych z prawem działań, mających na celu odzyskanie należnej kwoty. Bardzo często współpracują one także z kancelariami prawnymi i adwokatami. Dzięki działaniom podjętym przez firmę windykacyjną proces odzyskania pieniędzy zdecydowanie ulega ułatwieniu. Ponadto negocjacje podjęte przez przedstawiciela firmy windykacyjnej z dłużnikiem bardzo często powodują, że następuje znacznie szybsza spłata zadłużenia. Istnieje również bardzo duże prawdopodobieństwo, że kwotę odzyskamy w całości, a nie tylko częściowo.

Wielu wierzycieli uważa, że walka z nierzetelnymi kontrahentami jest bezskuteczna i gdy kwota zobowiązania jest stosunkowo niska, po prostu zaniechają podjęcia jakichkolwiek działań w celu jej odzyskania. W przypadku jednak, gdy należna suma pieniędzy jest duża, niewątpliwie ważne jest podjęcie działań w celu jej odzyskania. Pomocy w egzekucji długu można szukać zarówno w kancelarii prawnej, jak również u każdego adwokata. Niezależnie jednak od wyboru warto przeanalizować usługi oferowane w danej sprawie przez różne podmioty zarówno pod względem ceny, jak i zakresu proponowanych działań.

Serwis poświęcony pomocy m.in. w wyżej opisanych postępowaniach: www.gieldaprawnikow.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Roszczenia o odszkodowanie - przedawnienie

Autor: prawnik1982

Wiele osób rezygnuje z dochodzenia odszkodowania, kwitując prostym stwierdzeniem - "to było sto lat temu, już się nie da". Sprawdźmy, czy się nie da? Czy roszczenie o odszkodowanie jest już przedawnione?

Roszczenia odszkodowawcze związane z takimi wydarzeniami, jak wypadki komunikacyjne, zalanie mieszkania przez sąsiada, czy uszkodzenie samochodu w dziurze w jezdni przedawniają się. Upływ terminu przedawnienia roszczeń jest zależny od kilku czynników. Po pierwsze od rodzaju szkody, jak powstała, po drugie od faktu, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia.

Zasada ogólna

W przypadku szkody majątkowej termin przedawnienia zaczyna swój bieg w momencie, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Roszczenie w takiej sytuacji przedawni się po upływie lat trzech. Niezależnie jednak od tego, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia, roszczenie o odszkodowanie przedawni się po upływie lat 10 od zdarzenia wywołującego szkodę. Od tej zasady jest jednak kilka wyjątków.

Wyjątki

Pierwszy z nich to szkoda na osobie, w przypadku której nie obowiązuje termin 10-letni i szkoda przedawnia się z upływem lat trzech od momentu, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Kolejnym wyjątkiem jest sytuacja, kiedy szkoda powstała wskutek przestępstwa. W takiej sytuacji przedawnienie jest najdłuższe i termin ten wynosi 20 lat od momentu popełnienia przestępstwa. Nie obowiązuje w tym przypadku, ani termin 3-letni, ani 10-letni, o których pisałem wyżej. Kolejnym wyjątkiem jest szkoda na osobie małoletniego. W takiej sytuacji termin przedawnienia nie może skończyć swojego biegu wcześniej niż w ciągu 2 lat od dnia, w którym małoletni skończył 18 lat.

Myślę, że wiele osób, które myślało, że szkoda, jakiej doznali, już się przedawniła, było w błędzie. W niektórych przypadkach termin przedawnienia roszczeń jest bardzo długi i może sięgać nawet 20 lat od momentu wystąpienia zdarzenia wywołującego szkodę.

prawnik 1982

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Komu przysługuje zasiłek rodzinny?

Autor: anna bobak

Zasiłek rodzinny jest formą zapomogi przeznaczoną dla rodzin borykających się z problemami finansowymi. Podobnie jak inne świadczenia rodzinne, zasiłek ten finansowany jest z budżetu państwa. Z roku na rok nieznacznie zmieniają się warunki, jakie trzeba spełniać, aby móc ubiegać się o taką formę pomocy.

Zasiłek rodzinny przysługuje rodzinie, która posiada przynajmniej jedno dziecko. Rodzice dziecka nie muszą być jego rodzicami biologicznymi – zasiłek trafia także do rodzin zastępczych. Co więcej, o zasiłek może starać się także rodzic samotnie wychowujący dziecko.

Inne osoby, którym zasiłek rodzinny przysługuje, to opiekunowie prawni, faktyczni oraz osoby młode - pełnoletnie, kontynuujące naukę, które nie pozostają na utrzymaniu rodziców, ale nie ukończyły jeszcze 24 roku życia.

Wiek dziecka

Zasiłek przysługuje na dziecko aż do osiągnięcia przez nie pełnoletności, na dziecko starsze (do ukończenia 24 roku życia), o ile nadal się ono uczy, przez co nie jest w stanie samodzielnie się utrzymywać oraz na dziecko posiadające orzeczenie o co najmniej umiarkowanym stopniu niepełnosprawności.

Kryterium dochodowe

Kluczowe znaczenie w przyznawaniu zasiłków mają dochody rodziny w przeliczeniu na ilość osób, z których się ona składa. Ważny jest fakt, iż do dochodów wliczane są także inne dochody niepodlegające opodatkowaniu, m.in. zasiłki chorobowe, alimenty na rzecz dzieci, renty etc., przychody podlegające opodatkowaniu podatkiem od osób fizycznych, wynagrodzenie za pracę, emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy, renty inwalidzkie oraz dochód z działalności podlegającej opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zasiłek przysługuje rodzinie, o ile ich dochód po przeliczeniu na jednego członka nie przekracza 539,00 zł. Kwota ta obowiązuje od 1 listopada 2012 roku, z kolei od 1 listopada 2014 roku wyniesie ona już 574,00 zł. Jeżeli dziecko ma orzeczenie o niepełnosprawności, wówczas kwota ta wyniesie 623,00 zł, a od dnia 1 listopada 2014 roku już 664,00 zł.

Profesjonalne doradztwo prawne online.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Praca operacyjna służb specjalnych, vol. 2

Autor: Kamil Pińkowski

Praca operacyjna prowadzona przez Wydziały operacyjno-rozpoznawcze Policji, Centralnego Biura Śledczego i innych "służb specjalnych".
Omówienie podstawowych zasad, form i metod.

Możliwości sprawdzania i wykorzystania informacji uzyskiwanych od informatorów (osobowych źródeł informacji) oraz wywiad jawny i niejawny.

Podobnie jak w postępowaniu przygotowawczym, niezależnie od etapu jego prowadzenia, tak i w ramach pracy operacyjnej wszelkie uzyskiwane od osobowych źródeł informacji okoliczności należy skrupulatnie weryfikować.

Sprawdzanie informacji:

- porównanie z wcześniej uzyskiwanymi informacjami,

- potwierdzenie i weryfikacja u innych osobowych źródeł informacji,

- dokonanie sprawdzenia w materiałach archiwalnych, zbiorach ewidencyjnych,

- wykorzystanie ewidencji zewnętrznych (bazy danych, PESEL, KRS, itp.),

- porównanie z materiałami procesowymi,

- penetracja terenu, obserwacja, zasadzka,

- przeszukanie, rozmowa,

- wywiad lub przesłuchanie świadka,

- współpraca z innymi organami państwowymi,

- zarządzenie badań i ekspertyz, eksperyment.

Sposoby przetworzenia informacji niejawnych na możliwe do wykorzystania w postępowaniu karnym (procesowym):

wykorzystanie organów kontroli, wykorzystanie służb Policji lub innych służb posiadających podobne uprawnienia, informacja ze źródeł anonimowych, pies tropiący, zaniechanie czynności wobec jednego ze sprawców lub osoby związanej ze sprawą, stworzenie warunków umożliwiających uzyskanie informacji w sposób jawny.

Ważną i nieocenioną w pracy operacyjnej jest jakże banalna, z pozoru, metoda zwana wywiadem. Wywiad może być, w zależności od potrzeb i sytuacji operacyjnej, prowadzony jawnie lub niejawnie.

Zasady prowadzenia wywiadu:

zasada planowości, zaufanie źródeł,

legendowanie pytań,

neurolingwistyczne programowanie i właściwy sposób słuchania.

Lit. (wybór):

Ustawa o Policji,

Ustawa o ochronie informacji niejawnych,

Zarządzenie nr 039/96 KGP (nieobowiązujące),

Zarządzenie nr 40pf/96 KGP (nieobowiązujące).

Kamil Pińkowski - Grupa Doradcza RESH - detektywi, pomoc prawna

www.resh.home.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Praca operacyjna służb specjalnych, vol. 1

Autor: Kamil Pińkowski

Wykorzystanie osobowych źródeł informacji w pracy służb operacyjno–rozpoznawczych. Ogólne założenia, zasady i czynniki motywujące konieczność i skuteczność pozysku.

Praca operacyjna służb specjalnych, vol. 1

Wykorzystanie osobowych źródeł informacji w pracy służb operacyjno–rozpoznawczych – ogólne założenia

INFORMATOR (osobowe źródło informacji) – osoba, która jednorazowo lub systematycznie przekazuje organom ścigania informacje na interesujące je tematy i czyni to w sposób niejawny.

Informatora (osobowe źródło informacji) wykorzystuje się do:

ogólnego rozpoznania, ujawniania przestępstw, wykrywania sprawców przestępstw, zatrzymywania osób ukrywających się, poszukiwanych, itp., do odzyskania mienia pochodzącego z przestępstwa lub stanowiącego dowód w postępowaniu lub ulegającemu przepadkowi, do dezintegracji i dezinformacji środowisk będących w zainteresowaniu organów ścigania.

Skuteczność typowania i dobierania informatorów (osobowych źródeł informacji) oraz okoliczności i czynniki ułatwiające lub motywujące pozysk.

Czynniki subiektywne (czynniki, na które funkcjonariusz służby operacyjnej ma wpływ):

- kontakt funkcjonariusza ze społeczeństwem, rozpoznanie terenowo–osobowe,

- właściwy stosunek funkcjonariusza do obywateli,

- utrzymywanie w tajemnicy źródeł informacji,

- dyskrecja,

- legendowanie.

Czynniki obiektywne (niezależne od funkcjonariusza):

- potrzeba posiadania informacji,

- istnienie w środowisku osób o odpowiednich cechach psychofizycznych, nadających się do poufnej współpracy,

- możliwość uzyskiwania informacji przez wytypowane osoby,

- materiały obciążające.

Zasady obowiązujące przy pozyskaniu osobowego źródła informacji: dobrowolności, celowości, masowości.

ZASADA DOBROWOLNOŚCI – zakaz stosowania przymusu przy pozyskaniu.

ZASADA CELOWOŚCI – pozysk przeprowadza się z potrzeby operacyjnej uzyskiwania konkretnych informacji o konkretnych zagadnieniach, środowiskach, miejscach.

ZASADA MASOWOŚCI – skuteczność równa się ilości pozyskanych osobowych źródeł informacji.

Lit. (wybór):

- Ustawa o Policji,

- Ustawa o ochronie informacji niejawnych,

- Zarządzenie nr 039 / 96 KGP (nieobowiązujące).

Kamil Pińkowski - Grupa Doradcza RESH - detektywi, pomoc prawna

www.resh.home.pl

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Mieszkanie z licytacji komorniczej

Autor: anna bobak

Jakie są powody licytacji komorniczej mieszkania? Najczęstszym powodem jest brak możliwości spłaty zobowiązań przez dłużnika. Wystawienie nieruchomości na licytację Jest jednym ze sposobów zaspokojenia należności wierzyciela, stwierdzonych prawomocnym wyrokiem sądu.

Zazwyczaj zadłużenie właścicieli mieszkań, które zostają skierowane na licytacje komornicze, wynika z zalegania ze spłatą rat kredytu hipotecznego, bankructwa przedsiębiorcy, niezapłaconych weksli czy odszkodowań.

Zgodnie z prawem nie tylko nieruchomości dłużników trafiają na licytacje komornicze. Licytacja może się zdarzyć także wówczas, jeżeli licytowana nieruchomość będzie należała do kilku współwłaścicieli, w tym do dłużnika. Sytuacja ta należy raczej do rzadkości. Również brak porozumienia przy rozwodzie może z uwagi na wzajemne pretensje i konflikty spowodować, że rozwodnicy nie będą w stanie ustalić, jak podzielić mieszkanie. Wówczas sąd może orzec o sprzedaży mieszkania na licytacji i podziale sumy pomiędzy byłych małżonków.

Innym przykładem licytacji mieszkania mogą być uciążliwi sąsiedzi. Niewłaściwe zachowanie właściciela mieszkania, wykraczające poza porządek domowy wspólnoty mieszkaniowej, może spowodować tę nieprzyjemną konsekwencję. Art. 16 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali stanowi, że: „jeżeli właściciel lokalu zalega długotrwale z zapłatą należnych od niego opłat lub wykracza w sposób rażący lub uporczywy przeciwko obowiązującemu porządkowi domowemu albo przez swoje niewłaściwe zachowanie czyni korzystanie z innych lokali lub nieruchomości wspólnej uciążliwym, wspólnota mieszkaniowa może w trybie procesu żądać sprzedaży lokalu w drodze licytacji na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o egzekucji z nieruchomości”.

Licytacje komornicze - aktualne obwieszczenia licytacji komorniczych nieruchomości i rzeczy ruchomych.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Proces lekarski, więc lekarz dowodzi swoich racji

Autor: Marek Koenner

W procesach o błąd medyczny sporym problemem dla lekarza czy podmiotu leczniczego jest okoliczność, że ciężar dowodu okoliczności zwalniających go z odpowiedzialności spoczywa głównie na nim.

Zgodnie z podstawową zasadą wskazaną w art. 6 K.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Reguła ta ma swoje potwierdzenie w zdaniu pierwszym art. 232 K.p.c., w myśl którego strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Jednak w przypadku procesów lekarskich zachodzi poważny wyjątek.

W tym miejscu konieczne jest jednak wyjaśnienie, że sąd decyduje po przeprowadzeniu analizy prawnej poczynionych w toku procesu ustaleń faktycznych. Natomiast dla dokonania tychże ustaleń przeprowadza postępowanie dowodowe. W ramach tego postępowania sąd - głównie na rozprawie - wysłuchuje zeznań świadków, wyjaśnień stron oraz dodatkowych ustnych wyjaśnień biegłych, którzy sporządzili opinie na piśmie. Dodatkowo sąd analizuje wszelkie złożone w sprawie dokumenty oraz pisemne opinie biegłych. Wyjątkowo dowodami są różne inne źródła, a w szczególności dowody z nowych mediów, czyli zapisy z smsów, z maili, a także nagrania rozmów.

Poglądy orzecznictwa na dowodzenie w procesach lekarskich

I właśnie w procesach lekarskich pojawił się jeden poważny problem, z którym spotyka się pacjent dochodzący swoich roszczeń. Mianowicie nie posiada on specjalistycznej wiedzy, której dotyczyć ma dowodzenie. Ponadto nie jest w stanie przedstawić najważniejszych w sprawie dokumentów, gdyż nie dysponuje dokumentacją medyczną.

Dlatego Sąd Najwyższy przychylił się do koncepcji dowodu prima facie. Aczkolwiek jego podstawa prawna może budzić wątpliwości, to w praktyce dowód ten uznawany jest za odmianę domniemania faktycznego uregulowanego w art. 231 K.p.c., zgodnie z którym sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów.

SN w wyroku z dnia 2 czerwca 2010 r. (III CSK 245/09, LEX nr 611825) uznał, że dowód ten „zwalnia stronę ponoszącą ciężar dowodu od żmudnego wykazania wszystkich etapów związku przyczynowego między pierwotnym zdarzeniem sprawczym a szkodą, wymaga jednak wysokiego prawdopodobieństwa istnienia pierwszego i kolejnych zdarzeń sprawczych, pozwalających traktować je, jako oczywiste.”

W praktyce oznacza to, że ciężar dowodu zostaje przerzucony na stronę, która się broni: lekarza (lub podmiot leczniczy). To on musi udowodnić, że nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie, które zdaniem pacjenta doprowadziło do szkody.

Przykład procesów wynikających z zakażenia

Szczególnie problem ten uwidacznia się w procesach wynikających z zakażenia. Przykłady z orzecznictwa pokazują jednak również, że przerzucenie ciężaru dowodu na lekarza nie oznacza w takim wypadku jego oczywistej odpowiedzialności.

Ciekawa jest sytuacja, jaka miała miejsce w sprawie rozstrzyganej ostatecznie przez SN wyrokiem z dnia 23 marca 2007 r. (V CSK 477/06, LEX nr 470003). Mianowicie „w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji ustalono, że w 1993 r. powódka miała operację serca, później w toku leczenia oraz pobierania materiałów do analiz następowało przerwania ciągłości tkanek. W 2000 r. przebywała w szpitalu w związku z zabiegiem podnoszenia powiek, a w 2002 r. okazało się, w czasie pobytu w szpitalu, że jest zarażona żółtaczką. Biegły stwierdził, że nie można wykluczyć zakażenia tą chorobą podczas operacji w 1993 r., ale mnogość zabiegów związanych z przerywaniem ciągłości tkanek nie pozwala wykluczyć zarażenia gdzie indziej. Prawdopodobieństwo zakażenia w szpitalu w roku 1993 wynosi ok. 40-50%. Podobnie z drugiej opinii wynika, że do zakażenia mogło dojść w 1993 r. podczas pobytu w szpitalu, ale równie prawdopodobne jest takie zakażenie w okresie późniejszym. Powódka twierdziła, że do zakażenia jej doszło podczas pobytu w szpitalu w 1993 r.”

W końcu SN doszedł do wniosku, że również dowody prima facie muszą podlegać stosownej ocenie. I uznał w tym wypadku, że „nie został wykazany związek przyczynowy pomiędzy zakażeniem powódki wirusem HCV a pobytem w szpitalu w 1993 r.”

Warto jest więc wyważyć ciężar dowodu w drodze rozsądnej oceny przez sąd, o ile taka jest dokonywana.

Dlatego trzeba zwrócić uwagę na jeszcze jeden wyrok, tym razem Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1998 r. (I ACa 308/98, PiM 2002/12/147, Lex nr 76297), w którym tenże zauważył, że „w razie zakażenia pacjenta chorobą zakaźną, pozwany szpital chcąc się zwolnić od odpowiedzialności powinien przynajmniej wykazać, że istniało wysokie prawdopodobieństwo innego powstania szkody.”

Wniosek

Na koniec podkreślenia wymaga zatem, że w procesach lekarskich ciężar udowodnienia swojej niewinności obciąża w zdecydowanym stopniu lekarza i podmiot leczniczy, nie zaś pacjenta dochodzącego swych roszczeń.

dr Marek Koenner, radca prawny, autor bloga: Prawodlalekarza.pl, prowadzi Kancelarię Medyczną doradzającą lekarzom i podmiotom leczniczym

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Co należy wiedzieć o kunszcie adwokackim

Autor: Michał Czarnecki

Praca adwokata do najłatwiejszych zdecydowanie nie należy. Mało kto zdaje sobie nawet sprawę, jak wiele go czeka, podejmując decyzję o wybraniu właśnie tej a nie innej ścieżki zawodowej.

Do naczelnych zadań adwokata należy udzielanie pomocy prawnej, formowanie i stosowanie prawa, a także przyczynianie się do ochrony praw i wolności obywatelskich. Oznacza to głównie to, że adwokat reprezentuje swoich klientów przed sądem, formułuje opinie prawne, regulaminy, umowy, statuty i wszelkie inne prawne dokumenty.

Kariera adwokata wiąże się z wielką ilością nauki. Poza trwającymi pięć lat studiami, czeka nas czteroletnia aplikacja, po której musimy czekać do trzech miesięcy na wpis na listę adwokacką. Za czynność tę odpowiedzialna jest Izba adwokacka. Osoba, która ma być wpisana, musi znamionować się pełnią praw publicznych, klarownym temperamentem oraz świetnym kunsztem adwokackiego zawodu. Oczywiście, dana osoba musi być obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej oraz mieć udokumentowane ukończenie studiów, aplikacji i złożony egzamin adwokacki. Wielu pracodawców ceni sobie także, jaką uczelnię ukończył dany aplikant adwokacki czy już adwokat. Osobom, których interesuje ta właśnie ścieżka zawodowa, zdecydowanie mogę odradzić wszelkie prywatne uczelnie, gdyż nie cieszą się one uznaniem w świecie prawniczym. Do najbardziej cenionych zalicza się przede wszystkim Uniwersytety: Warszawski, Adama Mickiewicza w Poznaniu czy najstarszy w Polsce Jagieloński w Krakowie.

Przyszli adwokaci już w czasie aplikacji muszą wykazywać się wielkim kunsztem, albowiem w przeciągu dwóch pierwszych lat trwania aplikacji okręgowa rada adwokacka może ich uznać za nieprzydatnych do tego zawodu. Przyszli adwokaci muszą więc ciężko pracować, zanim oficjalnie się nimi staną. Kiedy już zakończymy wszystkie formalności, jedynie Minister Sprawiedliwości może się sprzeciwić wpisaniu nas na listę adwokatów.

Zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, są potencjalnymi klientami dla adwokata. W większości przypadków dana kancelaria specjalizuje się jedynie w pewnej konkretnej dziedzinie prawa. Wszelkie informacje, jakie adwokat uzyska w trakcie sprawy, ma obowiązek zachować w tajemnicy. Jeszcze do niedawna zawodu adwokackiego nie można było wykonywać na własną rękę, jednakże teraz można świadczyć go samodzielnie czy też pod szyldem jakiejś kancelarii.

Adwokaci muszą wykazywać się wielką elastycznością i obeznaniem w sytuacji. Klient nie będzie oczekiwał od nas znajomości danego paragrafu czy ustaw w całości, będzie zaś oczekiwał tego, że mu pomożemy w jego problemie. W trakcie sprawy sądowej adwokat uzyskuje od swego klienta pełnomocnictwo procesowe.

Praca adwokata nie jest prosta. To ciągła nauka, umiejętność pracy w zespole i odpowiedniej rozmowy z klientem. Łącznie ze studiami, przygotowanie do zawodu trwa całe 9 lat. Jest to czas, kiedy możemy uczyć się od specjalistów, by sami kiedyś się nimi stać.

adwokat Kraków

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Hipoteka przymusowa

Autor: anna bobak

Hipoteka jest jednym ze sposobów na zabezpieczenie oznaczonej wierzytelności w postaci nieruchomości stanowiącej własność dłużnika. Hipoteka uprawnia danego wierzyciela do dochodzenia zaspokojenia roszczenia z obciążonej nieruchomości

Bez względu na to czyją hipoteka stała się własnością, to wierzyciel ma pierwszeństwo przed wierzycielami osobistymi właściciela nieruchomości. Wierzycielowi wierzytelności zabezpieczonej hipoteką przysługują uprawnienia do pierwszeństwa do uregulowania należności z nieruchomości przed wierzycielami osobistymi oraz skuteczność obciążenia wobec każdoczesnego właściciela nieruchomości.

Prawo cywilne wyróżnia trzy sposoby powstania hipoteki: na podstawie umowy, na podstawie orzeczenia sądu bądź innego organu oraz na postawie szczególnego przepisu prawa. Prawo rozróżnia także trzy rodzaje hipotek: umowną, ustawową i przymusową.

Hipoteka przymusowa to jak widać jedynie jeden z kilku sposobów zabezpieczenia wierzytelności stwierdzonej tytułem wykonawczym. Powstaje więc bez zgody właściciela nieruchomości, nie na mocy umowy czy też jednostronnego oświadczenia woli właściciela nieruchomości, lecz na podstawie złożonego przez wierzyciela wniosku z załączonym do niego tytułem uprawniającym do prowadzenia egzekucji. Aby hipoteka miała miejsce, wierzyciel musi dysponować odpowiednim tytułem egzekucyjnym. Tytuł egzekucyjny musi stanowić podstawę dokonania wpisu do księgi wieczystej.

Tytułami egzekucyjnymi zgodnie z prawem cywilnym są m.in.: orzeczenie sądu prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu, jak również ugoda zawarta przed sądem; orzeczenie referendarza sądowego prawomocne lub podlegające natychmiastowemu wykonaniu; wyrok sądu polubownego lub ugoda zawarta przed takim sądem; ugoda przed mediatorem; inne orzeczenia, ugody i akty, które z mocy ustawy podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej oraz inne (art.777KPC).

Prawo cywilne - profesjonalne porady prawne na portalu e-prawnik.pl.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

O czym należy pamiętać, zakładając kancelarię?

Autor: Emocni

Kancelaria prawna musi sprawiać wrażenie profesjonalnej, również jako miejsce, w którym odbywają się spotkania z klientami. Aby czuli się w niej komfortowo, jej koncepcja przestrzenna powinna być dobrze przemyślana.

Radca prawny, realizując swoje obowiązki, chce je zrealizować w sposób jak najbardziej kompetentny. Aby tak było, jego miejsce pracy musi temu sprzyjać. Ważne jest, aby elementy wyposażenia mobilizowały do niej.

Miejsce spotkań z klientami, czyli siedziba, w której mieści się kancelaria prawnicza, to wizytówka firmy. Nie można pozwolić, aby jakiś element wystroju kolidował z innym, bo może być to oznaką jakiegoś nieuporządkowania. Nasz klient może pomyśleć, że nasze usługi będą podobne.

Ważną kwestią jest dobre oznakowanie kancelarii już na budynku, w którym się mieści, aby nikt nie miał problemu z dotarciem do niej. Zainteresowani naszymi usługami i tak przychodzą do nas z problemami prawnymi, przysparzającymi im sporo stresu, więc nie należałoby dodawać im kolejnego.

Gdy już trafią do naszej firmy, chcą ujrzeć czyste i urządzone z gustem pomieszczenia, w których odbywa się obsługa prawna. Atmosfera towarzysząca spotkaniom powinna być miła i przyjemna. Warto również pamiętać o kolorystyce wnętrza. Ludzie przychodzący do prawnika są zazwyczaj trochę poddenerwowani, a spokojne, stonowane kolory natury mogą sprawić, że trochę się uspokoją. To także dobre barwy dla pracowników.

Wszyscy dobrze wiemy, jak na naszą pracę wpływa hałas dochodzący z zewnątrz. Nie mogąc skupić się na danej sprawie, nasza wydajność spada. Aby utrzymać odpowiedni komfort pracy, należy dobrze wygłuszyć pomieszczenia. Można to zrobić za pomocą wykładziny dywanowej czy też podwieszanych sufitów. W przypadku bardzo obszernych pomieszczeń, swoją rolę dobrze spełnią również przesuwane ścianki działowe lub duże rośliny doniczkowe.

Ważne jest także odpowiednio dobrane oświetlenie. Jeśli dostęp światła naturalnego nie jest wystarczający do wykonywania pracy, to należy doposażyć biuro w światło sztuczne. Zazwyczaj jest to oświetlenie sufitowe, które swoim zasięgiem obejmie całe biuro oraz lampy biurkowe, które pozwolą na doświetlenie swojego stanowiska pracy. Nie należy przy tym zapominać, aby wszystkie te elementy współgrały ze sobą.

Nie należy zaniedbywać porządku, jaki powinien panować w biurze. Przybory biurowe oraz dokumenty powinny mieć swoje stałe miejsce. Natomiast strefa, w której przyjmowani są petenci, powinna być wydzielona w taki sposób, aby nie przeszkadzała innym podczas pracy. Tak zaprojektowana i wyglądająca kancelaria radców prawnych z pewnością będzie miejscem, gdzie klienci będą czuli się bardzo komfortowo. Dzięki takiemu odczuciu możemy być pewni, że jeżeli będą potrzebować dalszej pomocy, to wrócą do nas i do ładu, jaki panuje w naszej kancelarii.

Kancelaria prawnicza

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Świat radcy prawnego

Autor: Emocni

Co roku prawo jest jednym z najbardziej obleganych kierunków studiów. W dobie kryzysu gospodarczego i licznych przekrętów finansowych, zawód prawnika staje się łakomym kąskiem w oczach wielu. Tylko czy dla każdego jest on stworzony?

Życie radcy prawnego obraca się wokół zdobywania wiedzy – najpierw przez pięć lat studiów, następnie przez okres aplikacji i wreszcie podczas praktyk zawodowych. To jeszcze jednak nie koniec – wszelkie doświadczenia i wnioski z nich wyciągnięte, a także wrodzona wrażliwość i wyobraźnia, liczą się w poczet owej wiedzy. Wszystko to jest jedynie podstawą i zmierza do wyższego celu: osiągnięcia perfekcji w wykonywaniu swojego zawodu. Wiedza jest kluczem do wykształcenia narzędzi świadczących o dokładności i rzetelności – tak w posiadanej wiedzy, jak i umiejętnym konstruowaniu pism. Profesjonalistę cechuje również odwaga w głoszeniu sądów, będących dowodem zdobytej wiedzy i doświadczenia, a także umiejętne słuchanie obydwu stron sporu.

W pracy radcy dużą rolę odgrywa jego kancelaria prawnicza – w tym wypadku powiedzenie „jak cię widzą – tak cię piszą” wydaje się być jak najbardziej na miejscu. Skoro ma być to siedziba profesjonalisty, to wyglądem swym powinna sprawiać takie właśnie wrażenie. Uzyskamy je, utrzymując nienaganny porządek na biurku i w dokumentacji, a także schludny i czysty wygląd całego pomieszczenia. Warto pomyśleć o odpowiedniej dekoracji miejsca – powinno wydawać się estetyczne, a wręcz odrobinę przytulne – dzięki temu zyskamy przychylność klienta już na samym wejściu. Pomóc może również wydzielenie przestrzeni dla kontrahentów, tak aby nie przeszkadzać w pracy pozostałym pracownikom kancelarii, a klientowi zapewnić wrażenie intymności.

Radca prawny, podobnie jak pozostałe zawody działające w zakresie prawa, podlega etyce prawniczej. Reguły, które się na nią składają, zawarte są w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Mają być one gwarancją rzetelności, uczciwości i sumienności prawnika. Prócz tego, Kodeks zawiera najważniejsze wartości zawodu radcy prawnego, w tym ścisłe unikanie konfliktu interesów. Spośród zasad tego zawodu należy wymienić przede wszystkim obowiązek utrzymania tajemnicy zawodowej, obowiązek dbania o rozwój zawodowy i ustawicznego kształcenia. Kodeks ustala również zasady, według których powinny przebiegać kontakty z klientami oraz reguły współpracy radcy prawnego z innymi podmiotami prawnymi (sądami, urzędami, samorządami, radcami prawnymi).

Podstawą każdego układu powinno być zaufanie. Jako podmioty działające z ramienia sprawiedliwości, prawnicy powinni w sposób szczególny przestrzegać prawa polskiego, a zwłaszcza własnej etyki zawodowej.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jak zrozumieć prawnika?

Autor: Emocni

Poszczególne akty prawne są napisane językiem prawniczym i niewielu zdaje sobie sprawę z tego, jak trudno czasem zrozumieć, co właściwie dany przepis oznacza. Do czasu, gdy nie trzeba się z nim zmierzyć, uważa się, że akty nim zapisane są łatwe w odbiorze.

Powstał nawet specjalny dział nauki zajmujący się językami prawa. Mowa tu o juryslingwistyce. Bada ona język prawa pod kątem jego odrębności od języka naturalnego, którym posługujemy się na co dzień. Jej jednym z zadań jest poprawa jakości języka prawnego. Prawnicy często muszą zmierzyć się z interpretacją zasad i norm prawnych i dziedzina tej nauki ma dla nich wielkie znaczenie. Tak samo rzecz się ma w przypadku tłumaczy – lingwistów, którzy przekładają tekst prawniczy z jednego języka na drugi. W dzisiejszym świecie wielojęzyczność i multikulturalizm na danym terenie stwarza dodatkowe problemy w zrozumieniu prawa i tu właśnie przychodzi z pomocą juryslingwistyka.

Język, jakim posługuje się sektor prawniczy, jest problematyczny dla wielu ludzi, a jego oddziaływanie na społeczeństwo daje możliwość jego badania pod różnym kątem. Zrozumienie tego języka jest trudne ze względu na występujące w nim specjalistyczne słownictwo. Ciągle zmierza on w kierunku uściślania norm poprzez nieustające zmiany w przepisach w celu ich doprecyzowania. W jego zrozumieniu może okazać się pomocny radca prawny, do którego przyjdziemy po poradę. Jego usługi prawne to także tłumaczenie klientom zawiłości przepisów.

Jeśli zaś chcemy samodzielnie spróbować je rozwikłać, to przede wszystkim ważne jest, aby zapoznać się terminologią dotyczącą języka prawnego. Tylko w takim przypadku możemy liczyć na to, że uda nam się dobrze zinterpretować dany akt prawny. Warto również pamiętać o tym, że pozostałe akty mogą uzupełniać inne i mieć wpływ, jak dana sprawa może się potoczyć. Jeżeli samodzielnie nie uda nam się tego ustalić lub mamy obawy co do naszego ich zrozumienia, wskazane jest, aby poszukać kogoś bardziej od nas kompetentnego w sprawach prawa. Kancelaria prawnicza w naszym mieście z pewnością udzieli pomocy we właściwym ich poznaniu.

Radcowie prawni

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Jakimi zasadami musi kierować się radca prawny?

Autor: Emocni

Zgodne życie w społeczności ludzkiej wymaga stosowania się do wcześniej przyjętych norm i zasad oraz postępowania moralnie wobec siebie i innych.

Grupy zawodowe również posiadają swoje osobiste wzory zachowań, których przestrzeganie sprawia, że istnienie w danej grupie jest łatwiejsze. Prawnicy, którzy reprezentują swoją osobą obronę sprawiedliwości, również posiadają taki kodeks zachowań.

Zasady i wzory zachowań są ujęte w Kodeksie Etyki Radcy Prawnego. Każda kancelaria radców prawnych powinna być wyposażona w ten dokument po to, by w momencie rozbieżności opinii móc do niego zajrzeć i wyjaśnić konfliktową sytuację. Dzięki swojej długiej historii, ideałom oraz etyce, która jest gwarancją usług najwyższej jakości, profesja prawnicza cieszy się dużym zaufaniem społecznym. I jest to prawdą, ponieważ ich obowiązki wykonywane są sumiennie, jednocześnie zgodnie z obowiązującymi ich, ściśle ustalonymi zasadami etycznymi wobec klienta, sądów czy też innych podmiotów. Radca prawny powinien pracować zgodnie z obowiązującym go kodeksem etycznym, gdyż dla społeczeństwa jest on podstawowym obrońcą praw człowieka.

Co do zasad, które są zapisane w Kodeksie, to są one niekiedy bardzo ogólne i uniwersalne, a czasem takie, które podkreślają wyjątkowość zawodu prawnika oraz jego znaczenie w życiu publicznym. Zasady ogólne opierają się na normach przyjętych dla każdego człowieka. Taką regułą postępowania jest, aby obsługa prawna była wypełniana uczciwie, rzetelnie oraz z jak największą dokładnością. W innej części zbioru wzorcowych zachowań opisane są podstawowe wartości zawodu, jakim jest radca prawny. Jedną z nich jest niedoprowadzanie do konfliktu interesów. Jeszcze inny rozdział określa zasady wykonywania tego zawodu. Mowa tu jest o niezależności, obowiązywaniu tajemnicy zawodowej czy też dbaniu o swój rozwój. Radca prawny ma również prawo do przekazywania informacji o swojej działalności oraz zdobywania klientów. Ustala także reguły, jakich prawnik powinien przestrzegać podczas kontaktów z klientami. Jednocześnie współpraca ta musi polegać na wzajemnym zaufaniu. Oprócz tego, sprecyzowano warunki współdziałania z sądami i innymi przedstawicielami organizacji rządowych, a także pomiędzy innymi prawnikami.

Kancelaria radców prawnych

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Co może zabrać komornik?

Autor: anna bobak

W przypadku zajęcia przez komornika różnych przedmiotów z domu osoby zadłużonej, może okazać się, iż zajęte na poczet spłaty należności zostaną rzeczy nie należące do samego dłużnika, ale do jego rodziny - np. małoletnich dzieci. Choć wzbudza to ogromne kontrowersje, komornik ma do takiego postępowania pełne prawo.

Sztandarowym przykładem takiej sytuacji jest akcja komornicza przeprowadzona w 2012 roku na terenie Wejherowa, gdzie 5-letniej dziewczynce komornik zajął teriera, zarejestrowanego na osobę dorosłą – matkę dziecka. Sytuacje takie są szczególnie stresujące zarówno dla rodziców i ich dzieci, jak i dla samych komorników. Jak się przed tym bronić? Co może zająć komornik?

Okazuje się, iż zgodnie z prawem, komornik może zająć każde zwierzę - także gospodarcze, które wcale nie musi być rasowe. W praktyce jednak obiektem zainteresowań komornika są wyłącznie rasowe psy i koty - chodzi przecież o podmioty przedstawiające jakąś wartość rynkową.

Komornik jednak nie może zająć wszystkiego, co przedstawia realną wartość. Pomimo iż de facto sprzedawane jest wszystko, co tylko da się wycenić, ustalone zostały pewne ograniczenia zawarte w kodeksie cywilnym. I tak każda osoba ma prawo zatrzymać bieliznę, pościel, przedmioty urządzenia domowego czy codzienne ubranie. Może to być tani t-shirt i trampki z bazaru, jak i drogi garnitur od Armaniego i sportowe obuwie Versace. Nigdy nie można ich zająć, jeśli taka odzież jest niezbędna dłużnikowi i członkom jego rodziny.

Zabrania się ponadto zabierania cennych krzyży czy statuetek świętych, muszą one jednak służyć nam do wykonywania praktyk religijnych. Tak więc kolekcjoner dewocjonaliów nie może liczyć na uchylenie się od zajęcia kolekcji. Naturalnie uczniowie czy nawet studenci zachowają przedmioty niezbędne do nauki. Nie zabrane zostaną także narzędzia niezbędne do wykonywania osobistej pracy zarobkowej.

Co do zwierząt - jak w opisanym przypadku z Wejherowa - nie ma jasno określonych ograniczeń. Komornik nie zajmie kundla czy dachowca, bo te nie posiadają wartości rynkowej i z pewnością nie zostałyby wykupione. Jak informuje Rzecznik Izby Komorniczej, zajmowanie zwierząt domowych jest niezwykle rzadkie i stosowane w ostateczności, najczęściej po to, aby zmusić dłużnika do przyspieszenia działania. Zwierzę nie trafi na licytację, gdy dług zostanie spłacony.

Prawnik online - profesjonalne porady przez internet.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Przezorność zawsze w cenie

Autor: Emocni

Marzeniem wielu ludzi jest posiadanie własnej firmy. Jednak nie zawsze otwarcie jej jest możliwe. Często nie dysponują wystarczającym kapitałem do otwarcia swojego nowego miejsca pracy. W takim wypadku marzenia trzeba odłożyć na przyszłość.

Jednak jeżeli osoba jest przekonana o swoim dobrym pomyśle na biznes i wie, że jeśli go nie otworzy w tym momencie, to zaprzepaści jedyną szansę, powinna poszukać odpowiedniego wspólnika. Takie rozwiązanie pozwoli podzielić koszty inwestycji. Jeśli to będzie osoba dobrze nam znana i co do której mamy zaufanie, to współpraca może układać się naprawdę znakomicie. Gdy jednak decydujemy się rozpocząć naszą działalność z kimś nam obcym, należałoby sprawdzić jego wiarygodność. Jak to zrobić?

Warto to uczynić, gdy mamy jakiekolwiek wątpliwości, a nawet ze zwykłej przezorności. W tym pomoże nam wywiad gospodarczy. Są to usługi prawne, które oferują nam zwykle firmy windykacyjne lub biura detektywistyczne. Choć słowo "wywiad" kojarzy się nam nieco negatywnie i z czynnością wbrew prawu, to jednak, w tym przypadku, jest to działanie zgodne z prawem i etyką. Badanie wiarygodności gospodarczej polega na zebraniu wszystkich możliwych danych dotyczących gospodarki przedsiębiorstw lub podmiotów indywidualnych. Szczególną uwagę zwraca się na ich stan prawny i finansowy. Obsługa prawna, jaką jest wywiad gospodarczy, może także polegać na docieraniu do informacji o nowych technologiach, jakie wprowadza nasza konkurencja. Są to działania zapobiegawcze, mające na celu utrzymanie lub uzyskanie lepszej pozycji na rynku.

Przy podejmowaniu ważnych decyzji biznesowych, mogących zaważyć na dalszym rozwoju naszej firmy, ważne jest, aby określić wiarygodność naszego partnera handlowego. Wywiad gospodarczy zabezpiecza przyszłość zarówno naszej firmy, jak i naszą, może też prowadzić do odzyskania należności. Odzyskaniem ich może zająć się kancelaria windykacyjna. Oferuje ona możliwość sprawdzenia, w jakiej sytuacji finansowej znajduje się firma lub osoby prywatne, od których chcemy odzyskać swoje należne pieniądze.

Weryfikacja stanu majątkowego i prawnego danego przedsiębiorstwa może trwać od dwóch do trzydziestu dni i jest uzależniona od zakresu wykonywanych czynności oraz konieczności potwierdzenia uzyskanych danych. Otrzymane informacje pozwolą nam na wyciągnięcie wniosków dotyczących potencjału przyszłego partnera, jego sytuacji finansowej oraz czy daje szansę na realizowanie nowych koncepcji w firmie.

Firma wykonująca na nasze zlecenie wywiad gospodarczy, powinna rzetelnie realizować swoje zadanie, gdyż od jego wyników może zależeć przyszłość naszej działalności gospodarczej. Dlatego przed podjęciem decyzji o jej wyborze należy się kierować jej profesjonalizmem.

Obsługa prawna

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Czym zajmuje się radca prawny?

Autor: Emocni

Radca prawny – kim właściwie jest i co należy do jego obowiązków? W czym może nam pomóc? Zasady wykonywania przez nich pracy określa ustawa o radcach prawnych.

Mogą nimi zostać osoby, które ukończyły wyższe studia prawnicze i odbyły aplikację radcowską. Po tym okresie wytężonej pracy oraz złożeniu egzaminu radcowskiego może dumnie nazywać siebie prawnikiem.

Z jego szerokiego wachlarzu usług mogą korzystać osoby fizyczne lub podmioty gospodarcze. Dobry radca prawny to osoba nieustanie nabierająca i podwyższająca swoje doświadczenie oraz kwalifikacje. Dzięki niemu będziemy mogli czuć się bezpiecznie oraz zachowamy spokój podczas sprawy sądowej.

Radca prawny to nie adwokat, choć często te dwa pojęcia są stosowane wymiennie. Przyjrzyjmy się zatem różnicom, jakie istnieją pomiędzy tymi dwoma tytułami zawodowymi. Przede wszystkim polegają one na tym, iż radca prawny nie może reprezentować oraz świadczyć usług w zakresie prawa karnego, tymi sprawami zajmują się adwokaci. Mogą jednak zostać pomocnikiem oskarżyciela posiłkowego w sprawie karnej. Kolejną różnicą jest pozostawanie w stosunku do pracy, to prawo nie przysługuje natomiast adwokatom.

Zadań i możliwości radcy prawnego jest wiele. Firmy oraz osoby prywatne mogą wybierać spośród dużej ilości usług prawnych oferowanych przez kancelarie radców prawnych. Kompleksowa obsługa prawna firm to jedna z nich. W jej ramach mogą sporządzać lub opiniować umowy czy udzielać porad. Ich usługi prawnicze mogą być pomocą w przypadku różnego rodzaju spraw wymagających dobrej wiedzy prawnej. Przyjmując swoich klientów w dobrze do tego przygotowanym gabinecie, zwiększa poziom zaufania do siebie oraz sprawia wrażenie osoby dobrze wykonującej powierzone jej obowiązki.

Radcowie prawni mogą również opiniować różnego rodzaju projekty uchwał lub rozporządzeń czy też prowadzić zbiory akt prawnych i ich aktualizacje.

Osoba sumiennie spełniająca swoje zadania, będzie z pewnością pierwszorzędnym pomocnikiem w razie jakichkolwiek trudności z dochodzeniem swoich praw.

Kancelaria radców prawnych

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.